Twilight Sad – Historia szkockich wrażliwców
W 2016 roku, miałem wyjątkową przyjemność bycia w Łodzi na koncercie Roberta Smitha którego supportowała kapela wbijająca w fotel.
Formacja powstała w roku 2003 w Szkocji, pierwotnie był to licealny zespół coverowy prowadzona przez wokalistę Jamesa Grahama, gitarzystę Andiego MacFarlane oraz perkusistę Marka Devine, pod koniec tego samego roku do zespołu dołączył basista Craig Orzel. Po ukończeniu szkoły, muzycy postanowili zacząć zająć się muzyką poważniej. Przyjęli nazwę inspirowaną cytatem z poematu Wilfreda Owena „Sen kołysał się wtedy; i zostawił zmierzch smutny” (przyp. Red.), „Sleep mothered then; and left the twilight sad”.
Pierwsze kroki po szkole Twilight Sad, stawiał w The 13th Note Cafe w Glasgow. Wykonali oni tam dwa eksperymentalne 30 minutowe wystąpienia, będące noise jamami, łączącymi w sobie gitarę, perkusję, muzykę country i filmową. To poprowadziło do napisania pierwszego utworu „That Summer, at Home I Had become the Invisible Boy” inspirowany filmem „Stój przy mnie” w reżyserii Roba Reinera. W wrześniu 2005 roku, zespół własnym sumptem wyprodukował demo zawierające cztery utwory które wysłali do Alexa Knighta właściciela Fat Cat Records mieszczącego się w Brighton. Ten zachwycony nagraniem, przyjechał na trzecie wystąpienie w Glasgow, co zaowocowało podpisaniem kontraktu i wydaniem jeszcze w tym samym roku dema. Ku zaskoczeniu wszystkich, krążek odbił się dużym echem w świecie Angielskiej muzyki alternatywnej i został oceniony przez Planet Sound 9/10. Jak skomentował to sam Graham „Chłopaki jesteśmy na dobrej drodze”. Rok później zespół wydał swoją pierwszą EP-kę dopuszczoną do sprzedaży tylko w USA, zatytułowaną „Twilight Sad”. Następnie zespół został zaproszony do zagrania w Nowym Jorku, na CMJ Music Marathon oraz w 2007 na South by Southwest Music Festival jeszcze przed wydaniem ich pierwszego album.
W kwietniu 2007 pojawił się pierwszy album, Fourteen Autumns & Fifteen Winters. Sam album został nagrany w ekspresowo szybkim tempie trzech dni. Jednak to nie wpłynęło na samą jakość dzieła, został bardzo ciepło przyjęty przez media, a Planet Sound i The Skinny okrzyknęli go albumem roku.
W lipcu tego samego roku w internecie pojawił cover Radiohead „Blimbing Up th Walls” dodany do kompilacja „Stereogum Presents… OKX: A Tribute to OK Computer” wydany na cześć dziesięciolecia albumu „OK Computer”.
Zainspirowani akustycznym występem w Union Chapel w Londynie, zespół postanowił przepisać część utworów z płyty a następnie opublikowali je pod postacią mini albumu Here, It Never Snowed. Afterwards It Did, wydanym w Lipcu 2008. W tym samym czasie zespół supportował podczas tras takie zespoły jak, Mogwai, The Smashing Pumkins, Snow Patrol, czy Beirut. Po zimowej trasie z Mogwai, wydali album Killed My Parents and Hit the Road. Który jest kompilacją coverów i akustycznych demo z trasy.
W wrześniu 2009, ukazał się drugi studyjny album Forget the Night Ahead. Sami twórcy opisywali ten album jako „głośniejszy i większy” od poprzedniego.
8 Lutego 2010, basista Craig Orzel ogłosił, że odszedł z zespołu. Powodem jak sam podał były zmiany w życiu prywatnym „Nastąpiły pewne zmiany, chciałem aby moje życie było inne niż The Sad pozwalało mi na to.”. Orla zastąpił basista Johnny Docherty z Take a Worm for a walk week.
Nie cały rok później, w wrześniu pojawia się pierwszy nowy materiał od odejścia poprzedniego basisty, EP zatytułowana „Wrong Car”. Na krążku znalazły się utwory napisane i nagrane podczas tworzenia Forger the Night Ahead, które nie weszły do albumu. Znalazły się tam również dwa remiksy Simona Wards z Erros oraz Stuarta Braithwaite z Mogwai.
6 lutego 2012 pojawił się trzeci album grupy zatytułowany „No One Can Ever Know”. Stanowczo mroczniejszy i zimniejszy od swoich poprzedników, między innymi z powodu wykorzystania większej ilości syntezatorów analogowych, którymi zespół wspomógł producent muzyczny Andrew Weatherall. Album poprzedzało wydanie singla „Sick” w listopadzie 2011 roku, który ukazał się na winylu 7 calowym oraz w możliwości poboru internetowego. Drugi singiel łączący się z albumem wyszedł 20 stycznia 2012.
W sierpniu 2012 zespół ogłosił odejście keyboardzisty koncertowego Martina „Dok” Doherty’ego, zastąpił go Brendan Smith znany między innymi z The Unwinding Hours czy Julia Thirteen. W listopadzie 2012, zespół wydał kompilacje remixów z albumu No One Can ever Know.
W listopadzie 2014 ukazuje się czwarty album studyjny formacji Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave. Album odbił się dużym echem, a na poprzedzających go singiel „It was never the same” został wydany cover utworu otwierającego „There’s a Girl in the Corner” w wykonaniu Roberta Smitha (The Cure).
Po dobrych recenzjach oraz ciepłym odbiorze przez fanów, Twilight Sad zostało wybrane przez Roberta Smitha jako suport na ich trasie po Ameryce północnej w roku 2016, gdzie otworzyli trzy wystąpienia w Madison Square Garden w Nowym Jorku oraz trzy noce Hollywood Bowl w Los Angeles. Następnie dołączyli do trasy po Europie gdzie zagrali między innymi na stadionie Wembley, Berlinie, Rzymie i… Łodzi 😀
22 Stycznia 2018, zespół ogłosił przez social media, że perkusista Mark Devine opuścił zespół a na jego miejsce dołączył Sebastien Schultz.
W czerwcu 2018 zespół zagrał swój pierwszy koncert od 18 miesięcy, na festiwalu Primavera Sound festiwal. Następnie 7 czerwca zagrali razem z The Cure koncert w Hyde Park.
Ostatni – jak na razie – piąty album zespołu został wydany 18 stycznia 2019 roku, pod tytułem „It wont/t Be like this all the time”.
A teraz małe podsumowanie, przede wszystkim to co się rzuca w uszy od samego początku Twilight Sad, to fakt, że brzmi on jak świeży i nowocześniejsze The Cure. Szczególnie to czuć w tematyce którą poruszają, przez swoją krótką ale płodną karierę, wypracowali specyficzny styl który wpisuje się w nurt narzucony przez Post-Punkowych gigantów. Dla każdego konesera tego typu eksperymentów, mogę powiedzieć jedno WARTO.
Aktualni członkowie zespołu:
James Aleksander Graham – Wokal
Andu MacFarlane – Gitara
Johnny Docherty – Gitara Basowa
Brendan Smith – Keyboard
Sebastien Schultz – Perkusja
Byli członkowie:
Craig Orzel – Gitara Basowa
Mark Devine – Perkusja
Martin „Dok” Doherty – Keboard, gitara (tylko podczas wystąpień)
Tekst Kacper P.
